Polonnaruwa

Na het ontbijt met de bus naar Polonnaruwa gegaan.
Meteen als je uitstapt vliegen de tuktuk rijders op je af om te vragen of ze je kunnen rondleiden.
Dat gaan we niet doen, geen zin in, we zien het wel.
Dan komt er zo`n mannetje met de vraag of we geen fietsen willen huren ?
Ja, dat is een beter idee, want de tempelcomplexen en ruïnes liggen allemaal niet zo ver uit elkaar.
Allebei fiets gehuurd, in NL zouden die fietsen allang bij het oud ijzer liggen.
De fietsen vertonen bulten in de kale banden, remmen die wel eens bijgesteld kunnen worden, etc.
Als er een probleem is, kunnen we bellen, het nummer staat op de kettingkast geschilderd.
Na diverse fietsen geprobeerd te hebben en een testrit , gaan we op weg.
Eerst naar het museum voor de entree kaarten, het museum is uitgebreid en staat vol met gevonden voorwerpen.
Daarna met de fiets langs het meer naar een stupa en een beeld.
Het is wel relaxed fietsen langs het meer, lekker windje voor de afkoeling.
Daarna naar de overgebleven tempelcomplexen en ruïnes.
Het gebied is erg groot en de stupa`s en overgebleven muren zijn erg indrukwekkend, met name Lankatilaka vinden we erg mooi.
Ongelooflijk als je bekijkt dat het zo`n 800 jaar gelden is dat dit complex bestaan heeft. De kennis en kunde hoe het gebouwd is kun je bijna niet voorstellen.
In die tijd moet dat een prachtig en enorm complex zijn geweest.
Nu rennen en klimmen de aapjes over de vervallen muren die een stille getuige nog zijn van het vervallen complex.
Eigenlijk zouden we er langer moeten zijn gebleven, want s`avonds worden diverse ruïnes verlicht.
Maar het statief hebben we niet bij ons, na alles bekeken te hebben
leveren we de fietsen weer in.
Daarna getracht een bus terug te nemen naar Habarana, hetgeen nog niet mee viel.
Want de meeste bussen waren vol.
Uiteindelijk er een kunnen bemachtigen, enkele Franse meisjes en Duitse vrouwen stappen met ons in.
Alle zitplaatsen zijn bezet en in het gangpad staan al mensen.
Dat wordt staan, de bus is vol, maar de chauffeur stopt en er komen steeds meer mensen bij.
We zijn wel wat gewend qua rijstijl en drukte in de bus, maar deze chauffeur sloeg alles.
Hij gaat hard door de bochten, als je je niet goed vasthebt aan de middenrail dan lig je bij de passagiers op de schoot.
En steeds komen er meer mensen bij, we staan compleet ingeklemd in het middenpad.
Ben je claustrofobisch dan heb je in deze bus een probleem.
Op de vraag of we eruit kunnen daar wordt niet op gereageerd en de chauffeur rijdt stug door.
Met af en toe een blik op de weg zie ik een KM paaltje en geef dan door hoelang het nog is.
We moeten eruit bij KM 28.
Bij het zien van de KM paal drukken we op de knop om te stoppen, echter de chauffeur rijdt door tot aan de kruising, zo`n 4 km verderop.
Daar kunnen we eruit, de Franse meisjes stappen ook uit.
We zijn opgelucht als we eruit zijn.
Toch zeker zaten er zo`n 80 mensen in de bus.
De busconducteur roept nog bij het wegrijden, this is Sri Lanka transport.
Ja, dat was wel duidelijk, effe snel een foto voor de indruk.
Met een lach en een zwaai van de conducteur rijdt de bus verder richting Dambulla.
We nemen de tuktuk terug naar het hotel.