Bako NP en Iban people

We hebben de bus genomen tot aan Kampung Bako, daar hebben we een bootje met nog een koppel gecharterd dat ons naar het Nationaal Park Bako brengt.
Voordat we voet aan land zetten, spreken we een tijd af met de booteigenaar.
Daarna gaan we op weg.
We kiezen een wandelroute van enkele kilometers, later bleek dat deze ruim genoeg was, vooral als je door de jungle loopt.
De paden zijn erg mooi en de begroeing is er dicht.
Met die hitte en hoge vochtigheid breekt het zweet al na enkele honderden meters uit.
We moeten klauteren over rotsen, niet vallen over de vele wortels die over het pad groeien.
Het zien van dieren valt vies tegen, enkele vogels horen we fluiten, een hagedis op een rotswand en dat is het dan ook.
Via een bootje naar een andere baai kunnen we onze weg vervolgen.
Een steile trap omhoog leidt ons naar een gigantische rots waar we een prachtig uitzicht hebben over de baai en de jungle.
Aan het einde van de tocht komen we weer bij het vertekpunt.
Bij de steiger zien we nog een mannetjes neusaap die op z`n gemak
wat verse blaadjes van de mangrovebomen eet.
De makaken zitten heel relaxed op de reling en genieten van het bekijks.
Uiteindelijk gaan we weer met een bootje terug en vervolgens weer met de bus naar Kuching.
Om de Iban stammen te bezoeken zijn we genoodzaakt om een package te doen.
We boeken via het Hilton Hotel een meerdaagse trip en dan verblijven we in het Hilton Batang Ai Longhouse resort aan de rand van de Batang Ai regio.
Steunen we Paris ook nog een beetje.
Vanuit Kuching is het ongeveer 170 km er naar toe, na vele uren in de bus en een korte boottocht over een onder water gezet meer, komen we aan bij het resort.
Op enkele gasten na is het hele resort voor ons zelf.
Het verblijf is prachtig en het zijn toch wel erg grote longhouses die men hier gebouwd heeft.
Een duik in het zwembad is zeker niet verkeerd met die hitte.
Wij, als backpackers regelen ons het avondeten zelf door bij het ontbijt eea te verzamelen en onze meegebrachte noodles doen het niet slecht.
Tja,we zijn nu eenmaal geen resort figuren die het geld voor dat soort zaken besteden.
De volgende dag gaan we de Iban bezoeken, het is een mooie bootreis ernaar toe. Maar als we de paalwoningen en de aanlegsteiger zien is de romantiek er al snel vanaf.
Overal zien we rotzooi liggen, plastic jerrycans, plastic zakken, oude lege olievaten, enz.
De bewoners zien ons alleen maar als de sinterklaas die weer snoep komt brengen.
Ik zie nog een enkele oude iban man die zijn traditionele tattoo`s draagt. Hoeveel koppen zou hij in het verleden gesneld hebben ?
Ik vraag waar deze stam hun "trofeën" schedels bewaard.
Ik krijg het antwoord dat men deze maar zelden te voorschijn haalt want het brengt ongeluk om deze zomaar te laten zien.
Sinds men bekeerd is tot het christendom zijn alle tradities aan het verdwijnen, Missionarisen bedankt !!
Na een dans in traditionele kledij die ook niet erg enthousiast werd uitgevoerd, krijgen de kinderen en ook de ouderen hun "beloofde" zakjes chips, waarvan even later de verpakking in het water drijft.

Na een tegenvallende dag en discussie over de prijs die wij moesten betalen voor het bezoek, gaan we terug naar het resort waar we nog even genieten van het uitzicht de volgende dag gaan we weer terug naar Kuching.