Verrassend Bolivia
Door: Leon en Ilona
Blijf op de hoogte en volg leon
28 Juni 2010 | Bolivia, Sucre
Potosi, Sucre, Tarabuco, La Paz, Rurrenabaque, Madidi Nat. Park,Sucre
Vanuit Tupiza zijn we weer via een slechte weg in de richting van Potosi gereden.
Na 80 km slechte weg eindelijk asfalt.
Aankomst Potosi, de hoogste stad ter wereld (4070 mtr) was ooit de rijkste stad ter wereld door het grote aantal zilvererts dat in de berg Cerro Rico is gevonden.
De geruchten gaan dat de conquistadores ( spaanse bezetters in 1500 nog wat) zoveel zilver vonden dat men een brug naar Madrid kon bouwen geheel uit zilver.
Nu nog steeds proberen mijnwerkers hun geluk in de berg te vinden en hopen eens een rijke ader te vinden.
Behalve zilvererts, wordt ook lood en zink,gevonden.
De arbeidsomstandigheden zijn erbarmelijk zoals de mijnwerkers het erts delven.
Asbestdeeltjes, silicose stof deeltjes, arsenicum in de vorm van gas en stofdeeltjes en weten we nog allemaal meer.
Als een mijnwerker 50 % van zijn longcapaciteit niet meer kan gebruiken door silicose dan kan hij met pensioen.
Als hij dat haalt, want dagelijks gebeuren er ongelukken.
Alles wordt met de hand gedolven er zijn geen machines, alleen boren om een gat te maken om daar een staaf dynamiet in te duwen en de boel weer voor een deel verder op te blazen. Hele families werken er.
De mannen en vaak ook kinderen die van vader op zoon met een leeftijd van ongeveer de 8 jaar in de mijn gaan werken.
We brengen een bezoek aan de mijn, alvorens erin te gaan teken je een formulier dat je op eigen risico de mijn betreed en dat de organisatie geen enkele schuld kan worden aangerekend als er iets gebeurd.
Instorten van een mijngang, gezondheidsproblemen, etc. alles is op eigen risico.
Alvorens de mijn in te gaan stoppen we bij mijnwerkers winkeltjes, waar je voor 1,5 euro een dynamietstaaf koopt met ontsteking en al.
We kopen er natuurlijk een paar en nog wat spullen die de mijnwerkers kunnen gebruiken.
Want elke mijnwerker moet zijn eigen materiaal kopen.
We krijgen speciale kleding en gaan nar de mijn.
Op een hoogte van 4.200 mtr stappen we de tunnel in.
Stofdeeltjes en het lage zuurstofgehalte (door de hoogte) zorgen voor een grote handicap.
Doordat we een mondkapje dragen is het nog moeilijker ademen, dus dat wordt meteen al weggegeven aan een mijnwerker.
De eerst gang ging nog wel, daarna een verdieping lager.
Je wordt bevangen door de stofdeeltjes en je voelt de arsenicum in je keel prikken.
Door een smalle met stof gevulde ruimte kruipen we verder, de hitte neemt toe, claustrofobisch moet je hier niet zijn.
Na een derde verdieping te hebben bezocht en de mijnwerkers hebben zien ploeteren wordt het tijd dat we weer naar boven gaan.
Ondertussen hebben we flinke keelpijn en ilona kan een tijdje zelfs niet praten.
Ze noemen het niet voor niets in Potosi : A job from Hell.
Wij zijn heel erg blij als we eruit zijn.
Buiten worden ook nog enkele dynamiet staven geprepareerd en
eenieder kan 2 sec. de ontstoken staaf vasthouden voor een foto.
Dat laten we maar achterwege, aangezien elk lont niet evensnel opbrandt.
Vanuit Potosi rijden we naar Sucre.
Sucre is de hoofdstad van Bolivia. Maar omdat alles draait om de Plaza lijkt de stad klein en gezellig.
Op de plaza zie je dat kinderen van 8 jaar vragen of ze je schoenen mogen poetsen of je auto mogen wassen.
Over de Plaza lopen verkopers met gekleurde doeken, ballonnen, snoep,enz.
Om de plaza heen liggen restaurantjes.
Op zondag gaan we naar Tarabuco. Daar is een grote lokale markt waar de mensen nog in traditionele kleding lopen.
Het is een gezellige markt waar we een halve dag blijven.
We vliegen naar La Paz, omdat er een aanbieding is van BOA.
We hebben nl. gehoord dat er amper of geen parkeermogelijkheden voor onze auto in La Paz zijn en dat het chaos is om er doorheen te komen.
Dat besluit ons om er heen te vliegen.
La Paz is een hele grote stad, ze rijden er als gekken.
Zelf het int nat.vliegveld El Alto is apart, zo blijkt in de boeken dat het het hoogstgelegen int.vliegveld is.
OOk isde landingsbaan wel 5 km lang en de vliegtuigen die op El Alto vliegen hebben speciale banden onder het toestel voor de extreme krachten die vrijkomen bij het landen en opstijgen.
De hoogte is ook weer duidelijk merkbaar.
Je merkt als je een paar stappen achter elkaar zet dat je buiten adem bent.
Ilona krijgt de hoogteziekte verschijnselen en voelt zich een paar dagen beroerd.
Leon besluit de Death Road te gaan fietsen.
Dat is een weg die de naam gekregen heeft doordat in het verleden veel dodelijke ongelukken gebeurden in het verkeer dat over deze weg reed.
Regelmatig vielen vrachtauto`s en bussen in de afgrond.
De weg zelf is soms op plaatsen maar 3,5 mr breed en vroeger was er in twee richtingen verkeer.
Afgronden met dieptes van 6oo mtr passeer je regelmatig, zonder vangrails of andere beveiligingsmaatregelen.
De weg wordt nu niet meer gebruikt door het verkeer omdat er een nieuwe weg is aangelegd.
Alleen fietsers en een enkele auto gebruiken de death road.
Een maand geleden was er nog een Israëlisch meisje verongelukt doordat haar bril beslagen was is zij van de weg geraakt en de diepte in gestort en overleden.
De tocht zou wel een goede IBT training zijn voor de bikers, Leon zal wel de gids zijn.
Vanuit La Paz besluiten we naar het National Park Madidi te gaan.
We vliegen van La Paz naar Rurrenabaque.
Een klein plaatsje aan de voet van het Amazone Bassin.
Hier is het een subtropisch klimaat.
Van hieruit boeken we een drie daagse tour naar de Pampa (Madidi NP).
We zijn met zijn zessen.
Eerst rijden we drie uur met een jeep naar de rivier.
Dan stappen we op een gemotoriseerde kano.
Na een half uurtje varen zien we alligators, kaaimannen,schildpadden, capybara's en nog meer dieren.
S`avonds gaan we in het donker kaaimannen zoeken.
De volgende dag gaan we op anaconda jacht.
Het gras is anderhalve meter hoog en het is een zware tocht door moerasgebied.
De warmte, wortels over de grond waarachter je blijft haken, insecten,etc, maken het niet makkelijk op zoek naar de anaconda's.
De gids vind er toch een. Deze is twee meter lang.
Later wordt er nog een anaconda van ongeveer drie meter gevonden. S'middags relaxen we in een hangmat. De volgende dag gaan we op piranha's vissen.
Het waren drie schitterende dagen. We verblijven nog drie dagen in Rurrenabaque.
In Rurrenabaque verblijven we in een hostel. De badkamer is uitgerust met electrische douches, we hebben ze al vaker meegemaakt, maar toch geeft een raar gevoel als je een hoofdschakelaar 230V/30 A in de douche moet omzetten en dan eronder
moet gaan staan.
Hef geeft zo`n "Green Mile" gevoel. Vanuit Rurrenabaque vliegen we terug naar La Paz en de dag erna terug naar Sucre.
Vanuit Tupiza zijn we weer via een slechte weg in de richting van Potosi gereden.
Na 80 km slechte weg eindelijk asfalt.
Aankomst Potosi, de hoogste stad ter wereld (4070 mtr) was ooit de rijkste stad ter wereld door het grote aantal zilvererts dat in de berg Cerro Rico is gevonden.
De geruchten gaan dat de conquistadores ( spaanse bezetters in 1500 nog wat) zoveel zilver vonden dat men een brug naar Madrid kon bouwen geheel uit zilver.
Nu nog steeds proberen mijnwerkers hun geluk in de berg te vinden en hopen eens een rijke ader te vinden.
Behalve zilvererts, wordt ook lood en zink,gevonden.
De arbeidsomstandigheden zijn erbarmelijk zoals de mijnwerkers het erts delven.
Asbestdeeltjes, silicose stof deeltjes, arsenicum in de vorm van gas en stofdeeltjes en weten we nog allemaal meer.
Als een mijnwerker 50 % van zijn longcapaciteit niet meer kan gebruiken door silicose dan kan hij met pensioen.
Als hij dat haalt, want dagelijks gebeuren er ongelukken.
Alles wordt met de hand gedolven er zijn geen machines, alleen boren om een gat te maken om daar een staaf dynamiet in te duwen en de boel weer voor een deel verder op te blazen. Hele families werken er.
De mannen en vaak ook kinderen die van vader op zoon met een leeftijd van ongeveer de 8 jaar in de mijn gaan werken.
We brengen een bezoek aan de mijn, alvorens erin te gaan teken je een formulier dat je op eigen risico de mijn betreed en dat de organisatie geen enkele schuld kan worden aangerekend als er iets gebeurd.
Instorten van een mijngang, gezondheidsproblemen, etc. alles is op eigen risico.
Alvorens de mijn in te gaan stoppen we bij mijnwerkers winkeltjes, waar je voor 1,5 euro een dynamietstaaf koopt met ontsteking en al.
We kopen er natuurlijk een paar en nog wat spullen die de mijnwerkers kunnen gebruiken.
Want elke mijnwerker moet zijn eigen materiaal kopen.
We krijgen speciale kleding en gaan nar de mijn.
Op een hoogte van 4.200 mtr stappen we de tunnel in.
Stofdeeltjes en het lage zuurstofgehalte (door de hoogte) zorgen voor een grote handicap.
Doordat we een mondkapje dragen is het nog moeilijker ademen, dus dat wordt meteen al weggegeven aan een mijnwerker.
De eerst gang ging nog wel, daarna een verdieping lager.
Je wordt bevangen door de stofdeeltjes en je voelt de arsenicum in je keel prikken.
Door een smalle met stof gevulde ruimte kruipen we verder, de hitte neemt toe, claustrofobisch moet je hier niet zijn.
Na een derde verdieping te hebben bezocht en de mijnwerkers hebben zien ploeteren wordt het tijd dat we weer naar boven gaan.
Ondertussen hebben we flinke keelpijn en ilona kan een tijdje zelfs niet praten.
Ze noemen het niet voor niets in Potosi : A job from Hell.
Wij zijn heel erg blij als we eruit zijn.
Buiten worden ook nog enkele dynamiet staven geprepareerd en
eenieder kan 2 sec. de ontstoken staaf vasthouden voor een foto.
Dat laten we maar achterwege, aangezien elk lont niet evensnel opbrandt.
Vanuit Potosi rijden we naar Sucre.
Sucre is de hoofdstad van Bolivia. Maar omdat alles draait om de Plaza lijkt de stad klein en gezellig.
Op de plaza zie je dat kinderen van 8 jaar vragen of ze je schoenen mogen poetsen of je auto mogen wassen.
Over de Plaza lopen verkopers met gekleurde doeken, ballonnen, snoep,enz.
Om de plaza heen liggen restaurantjes.
Op zondag gaan we naar Tarabuco. Daar is een grote lokale markt waar de mensen nog in traditionele kleding lopen.
Het is een gezellige markt waar we een halve dag blijven.
We vliegen naar La Paz, omdat er een aanbieding is van BOA.
We hebben nl. gehoord dat er amper of geen parkeermogelijkheden voor onze auto in La Paz zijn en dat het chaos is om er doorheen te komen.
Dat besluit ons om er heen te vliegen.
La Paz is een hele grote stad, ze rijden er als gekken.
Zelf het int nat.vliegveld El Alto is apart, zo blijkt in de boeken dat het het hoogstgelegen int.vliegveld is.
OOk isde landingsbaan wel 5 km lang en de vliegtuigen die op El Alto vliegen hebben speciale banden onder het toestel voor de extreme krachten die vrijkomen bij het landen en opstijgen.
De hoogte is ook weer duidelijk merkbaar.
Je merkt als je een paar stappen achter elkaar zet dat je buiten adem bent.
Ilona krijgt de hoogteziekte verschijnselen en voelt zich een paar dagen beroerd.
Leon besluit de Death Road te gaan fietsen.
Dat is een weg die de naam gekregen heeft doordat in het verleden veel dodelijke ongelukken gebeurden in het verkeer dat over deze weg reed.
Regelmatig vielen vrachtauto`s en bussen in de afgrond.
De weg zelf is soms op plaatsen maar 3,5 mr breed en vroeger was er in twee richtingen verkeer.
Afgronden met dieptes van 6oo mtr passeer je regelmatig, zonder vangrails of andere beveiligingsmaatregelen.
De weg wordt nu niet meer gebruikt door het verkeer omdat er een nieuwe weg is aangelegd.
Alleen fietsers en een enkele auto gebruiken de death road.
Een maand geleden was er nog een Israëlisch meisje verongelukt doordat haar bril beslagen was is zij van de weg geraakt en de diepte in gestort en overleden.
De tocht zou wel een goede IBT training zijn voor de bikers, Leon zal wel de gids zijn.
Vanuit La Paz besluiten we naar het National Park Madidi te gaan.
We vliegen van La Paz naar Rurrenabaque.
Een klein plaatsje aan de voet van het Amazone Bassin.
Hier is het een subtropisch klimaat.
Van hieruit boeken we een drie daagse tour naar de Pampa (Madidi NP).
We zijn met zijn zessen.
Eerst rijden we drie uur met een jeep naar de rivier.
Dan stappen we op een gemotoriseerde kano.
Na een half uurtje varen zien we alligators, kaaimannen,schildpadden, capybara's en nog meer dieren.
S`avonds gaan we in het donker kaaimannen zoeken.
De volgende dag gaan we op anaconda jacht.
Het gras is anderhalve meter hoog en het is een zware tocht door moerasgebied.
De warmte, wortels over de grond waarachter je blijft haken, insecten,etc, maken het niet makkelijk op zoek naar de anaconda's.
De gids vind er toch een. Deze is twee meter lang.
Later wordt er nog een anaconda van ongeveer drie meter gevonden. S'middags relaxen we in een hangmat. De volgende dag gaan we op piranha's vissen.
Het waren drie schitterende dagen. We verblijven nog drie dagen in Rurrenabaque.
In Rurrenabaque verblijven we in een hostel. De badkamer is uitgerust met electrische douches, we hebben ze al vaker meegemaakt, maar toch geeft een raar gevoel als je een hoofdschakelaar 230V/30 A in de douche moet omzetten en dan eronder
moet gaan staan.
Hef geeft zo`n "Green Mile" gevoel. Vanuit Rurrenabaque vliegen we terug naar La Paz en de dag erna terug naar Sucre.
-
29 Juni 2010 - 05:11
Eric & Paulien:
Hey Koempels,
de avonturen blijven maar door gaan en ze blijven spectaculair. Die fietstocht is inderdaad heftig, ik denk toch dat ik veilig een rondje Glanerbrook blijf fietsen, haha.
De foto's zijn ook weer geweldig als vanouds. Zeker die trucage foto's op de zoutvlakte bij het vorige verslag.
Veel plezier tijdens de rest van de reis en we kijken alweer uit naar het volgende verslag.
Groetjes oet Gelean...! -
29 Juni 2010 - 07:58
Jack En Iris:
Ik weet hier maar 1 woord voor. Waaaaaaaaw.
Ongelooflijk, vooral die spin, ik moet er niet aan denken als ik die tegenkom. Die arme mensen in die mijn.
Het verslag en de fotos zijn zoals gewoonlijk geweldig, veel plezier.
Gr Jack en Iris. -
29 Juni 2010 - 09:14
Marion&Jos:
Maar goed dat ze hier de mijnen gesloten hebben. Het is geen werk. De omgeving is geweldig. grtz JKMC -
29 Juni 2010 - 14:48
Rob:
Wat zo goed is, is dat jullie geen toeristen zijn, maar je gedragen als "inlanders". ook de minder leuke dingen ondergaan jullie. Och...en dat Ilona een tijdje niet kan praten...dat geeft ook weer rust...toch?
grtzzzz -
11 Juli 2010 - 05:11
Nanda:
Heel leuk dat tripje van jullie, maar jullie weten dat wij vanavond in de WK finale staan tegen Spanje? :-) Have fun!! -
16 Juli 2010 - 12:16
Maurice Seymonsberge:
Hey Leon en Ilona,
in één woord geweldig....! de foto's kan ik echt van genieten net zoals de leuke verslagen erbij!
Chapeau!
Ik blijf het volgen, een goede reis...
-
22 Juli 2010 - 12:31
Patrick:
Hallo Ilona en Leon,
Ik lees regelmatig over jullie belevenissen. Maar heb tot nu toe nog geen reactie achter gelaten. Wat kun je immers nog zeggen na jullie verhalen gelezen te hebben, en de prachtige foto's te hebben gezien....oh ja hier is ook mooi weer...
Je zou van het verslag een boek moeten kunnen maken.
Veel plezier nog en tot ziens Nederland! -
26 Juli 2010 - 12:14
Sandra Brouwer:
Beste Ilona en Leon, Kunnen julie mij aub jullie prive mailadres toesturen, wij willen jullie namelijk wat vertrouwelijke informatie toesturen. Met vr. gr. Sandra Brouwer, Afdeling P&O (sandra.brouwer@limburg-zuid.politie.nl)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
